Prawo konkurencji to dziedzina prawa, której celem jest zapewnienie optymalnego funckcjonowania mechanizmu konkurencji. Temu mechanizmowi przypisuje się generowanie wielu społecznie pożądanych korzyści, takich jak niskie ceny, wysoka jakość i szeroki wybór produktów i usług, czy też wzrost innowacyjności przedsiębiorstw. Konkurencja nie działa jednak optymalnie we wszystkich sektorach gospodarki. Tak właśnie jest w przypadku tzw. sektorów sieciowych, np. energetyki, telekomunikacji, poczty, transportu kolejowego. W celu rozwiązania specyficznych problemów tych sektorów tworzy się specjalne reżimy prawne, popularnie określane mianem prawa regulacji sektorowej. Stosowanie prawa konkurencji i prawa regulacji sektorów sieciowych wymaga specjalistycznej wiedzy, która nie ogranicza się jedynie do znajomości przepisów prawnych, ale dotyczy także znajomości ekonomicznych aspektów funkcjonowania gospodarki. Zadanie nadzorowania przedsiębiorstw podlegających normom dwóch wspomnianych dziedzin prawa oraz egzekwowanie zakazów i nakazów zawartych w tych normach zostało powierzone organom konkurencji oraz organom regulacyjnym. Konsekwencje działań podejmowanych przez te organy ujawniają się w poziomie społecznego dobrobytu. Z tego względu organy konkurencji i organy regulacyjne pozostają nie tylko pod presją przedsiębiorstw bezpośrednio podlegających normom prawa konkurencji i prawa regulacji sektorowej, ale także decydentów politycznych, którzy przejawiając różne intencje, mogą być zainteresowani wpływaniem na działalność wspomnianych organów. Już od jakiegoś czasu zauważa się, że na skuteczność stosowania przepisów prawnych duży wpływ mają czynniki instytucjonalne związane z podmiotem, który jest odpowiedzialny za stosowanie prawa. Niniejsza praca dotyczy właśnie jednej z cech, którą coraz częściej przypisuje się organom konkurencji oraz organom regulacyjnym, a która odnosi się do relacji między tymi organami a podmiotami trzecimi - ich niezależności.

Niezależne organy regulacyjne bądź administracyjne są przedmiotem rosnącej liczby opracowań artykułowych i monografii prawniczych. Wydaje się, iż tendencja ta będzie się nasilać, zwłaszcza z tego względu, że z biegiem czasu zwiększa się liczba tego typu organów. W Unii Europejskiej niezależność wielu organów krajowych regulowana jest przez normy prawa unijnego. Niektóre z nich mogą być stosowane bezpośrednio, inne z kolei muszą dopiero zostać przekształcone w konkretne rozwiązania prawne w poszczególnych państwach członkowskich. Prawo unijne zawiera normy prawne dotyczące niezależności m.in. banków centralnych, organów ochrony danych osobowych oraz organów regulacyjnych. Katalog organów krajowych, które zabezpieczone są przed ingerencją ze strony podmiotów trzecich, może wkrótce objąć także krajowe organy konkurencji. W niniejszej monografii autor zajmuje się badaniem niezależności krajowych organów regulacyjnych oraz krajowych organów konkurencji przede wszystkim na gruncie przepisów prawa unijnego. Odniesienia do przepisów prawnych w krajowych porządkach prawnych mają charakter pomocniczy. Oprócz pierwszego rozdziału, który ma charakter porządkujący i zawiera ustalenia terminologiczne oraz metodologiczne, praca składa się z sześciu rozdziałów obejmujących rozważania na temat samej istoty krajowych organów regulacyjnych oraz krajowych organów konkurencji, atrybutu niezależności przyznawanego organom państwowym, trzech wyróżnionych przez autora rodzajów niezależności oraz rozliczalności tytułów organów. Swoje badania autor oparł na aktach prawa unijnego i krajowego, litereturze naukowej (polskiej i zagranicznej), orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz różnego rodzaju publikacji organizacji krajowych i międzynarodowych.